പേക്കിനാവുകളുടെ ഹിമപാതം

നിന്‍റെ പ്രണയ ശൈലങ്ങളില്‍

പേക്കിനാവുകളുടെ ഹിമപാതം 

നിന്‍റെ സ്വപ്ന വഴികളില്‍

ആശങ്കകളുടെ കുത്തൊഴുക്കുകള്‍

കൃഷ്ണ വര്‍ണം വീണ ഗുഹാമുഖം പോലെ

അശാന്തിയുടെ ചിതല്‍പ്പിടിച്ച നിന്‍റെ

പ്രണയ പര്‍വങ്ങളെ ഞാന്‍ അറിയുന്നു ...

   പറന്നുപോകുന്ന വര്‍ണതുമ്പിയുടെ

   ചിറകുകള്‍ പോലെ

   സാഗരഹൃടയത്തിലെ  സ്വപ്നേന്ദുപോലെ

   പുല്ലാഞ്ഞിപൂക്കളുടെ വന്യവശ്യതയേറും

   നിന്‍ ലതാനികുന്ജങ്ങളില്‍ തണല്‍ തേടിവന്നവന്‍

   ഇപ്പോള്‍ പ്രണയാന്ധനാണ് 

   വികല  സങ്കല്പങ്ങളുടെ രുധിരജാലകങ്ങള്‍

   തുറന്നു കിടക്കുന്നു

   വാക്കിലും വഴിയിലും നിലാവിന്‍റെ ദ്രംഷ്ടകള്‍ 

   നിനക്കായി കാത്തിരിക്കുന്നു..

   നിന്നിലെ അലിവിന്‍റെ നീര്‍തടങ്ങളില്‍ 

   പ്രണയം വിതയ്ക്കാന്‍..

 നിന്‍റെ സ്വകാര്യ ജാലകങ്ങളിലെ 

തുഷാര ബിന്ദുക്കളില്‍

സങ്കടം നിറയുന്നത് ഞാനറിയുന്നു

എങ്കിലും നിന്‍റെ ആകുലതകള്‍ 

എന്നോട് പറയരുത് 

ജീവനോടെ കുഴിച്ചു മൂടിയ

നിന്‍റെ ആത്മ ഹര്‍ഷങ്ങളുടെ പിടച്ചില്‍

എന്നെ അറിയിക്കരുത് 

കാരണം

 വേരറ്റയീ പടു പാഴ്മരത്തിന്‍ 

നിഴല്‍ കാടുകള്‍ക്കന്യമാം

സൗഹൃദ നിലാപൂക്കള്‍

നല്‍കരുതെനിക്ക്  നീ 

പകരം തരാനെനിക്കോ വെറും 

കൊടും വേനല്‍ 

കനക്കുന്ന കാമരേണുക്കള്‍ മാത്രം ..... 

  

നിലാതുമ്പിയുടെ ചിറകരിഞ്ഞതെന്തിനാണ്"

അമ്മേ നിനക്കെന്നെ കൊല്ലാന്‍ കഴിയുമോ??

കഴുത്തുറയ്ക്കാത്ത  കുഞ്ഞാറ്റക്കിളി ചോദിച്ചപ്പോള്‍

അമ്മ കിളിയുടെ ഉള്ളൊന്നു പിടഞ്ഞുകാണും 

 നെഞ്ചിന്‍ കൂടില്‍ നിന്നടര്‍ന്നു വീണ

 നൊമ്പരങ്ങള്‍ തീക്കാറ്റിന്റെ

 പ്രവേഗത്തില്‍ ആയിരിക്കാം .....

  എങ്കിലും അമ്മേ.. നീ കാച്ചെണ്ണ തേച്ചു 

  കോതിയൊതുക്കി രാജമല്ലിപ്പൂ  ചാര്‍ത്തി
  മനസ്സില്‍ നിറച്ച   ചുരുള്‍ മുടിയിഴകളെ
 കുത്തിപ്പിടിച്ചെന്‍   കരളറുക്കുവാന്‍

  നിന്‍റെ ദു:ഖങ്ങള്‍ക്ക്‌  കരുത്തുണ്ടാകുമോ ?

  കുഞ്ഞു നക്ഷത്രത്തിന്‍ കണ്ണ് ചിമ്മിയാല്‍ പോലും

  വേദന മൂടുന്ന ഭൌമ ഹൃദയത്തില്‍ കൊടും വേനലിന്‍റെ

  കനലാട്ടം തുടങ്ങിയിരിന്നോ ??

 വര്‍ണപെന്‍സിലില്‍ നീ വരച്ചുകാട്ടിയ 

 കുഞ്ഞു കഥകളില്‍ നീ പടുത്തുയര്‍ത്തിയ 

 സ്നേഹം പൊതിഞ്ഞ ചെറു പരിഭവങ്ങളില്‍

 വഴിവിട്ട കുറുംപുകളെ  വരുതിയിലാക്കിയ 

 ആകാശം മുട്ടെ നീ വളര്‍ത്തി വിട്ട

"എന്‍റെ   കിനാകുഞ്ഞുങ്ങളെ 

 ഈ പൂവാം കുരുന്നിലയിലെ 

 ത്രസിക്കുന്ന മോഹങ്ങളേ 

 നീ എനിക്കായി വിട്ടു തരുമോ "

 നിന്റെയൊരു   ചിറകൊടിഞ്ഞാലും

 നിന്നിലൊരു കടല്‍ പെരുത്ത്‌ തകര്‍ത്തു

വന്നാലുമമ്മേ ?

ചങ്കില്‍ പടരുന്ന കരിവീണ ചിന്തകള്‍ 

വാത്സല്യത്തിന്റെ അമൃത ബിന്ദുക്കളില്‍

നിസ്സഹായതുടെ കംബളം പൂഴ്ത്തിയപ്പോള്‍
അശനിപാതങ്ങളുടെ ചാവേര്‍ പ്രയോഗത്തില്‍  

ഉടഞ്ഞുപോയ പ്രാണന്റെ മറുപകുതിയിലണയുവാന്‍

വെമ്പല്‍പൂണ്ട  പെണ്‍കിളി

ആ കുഞ്ഞു സ്വപ്നങ്ങളെയും നുള്ളിയെടുത്ത്

സ്വയം ഉരുകിതീര്‍ന്നപ്പോള്‍
സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ ചത്തുമലച്ച ആ കണ്ണുകള്‍ നനഞ്ഞിരുന്നോ ?
താലോലിച്ചു താരാട്ടുപാടിയ കൈകള്‍ വിറച്ചിരുന്നോ

എങ്കിലും
അലിവിന്‍റെ തരിയൊട്ടുമില്ലാത്ത
ശിലാ ഖണ്ധങ്ങളിലെ പരല്‍രൂപികള്‍ പോലും

അറിയാതെ ചോദിച്ചു " നീ   കുരുന്നു

നിലാതുമ്പിയുടെ  ചിറകരിഞ്ഞതെന്തിനാണ്"

  

പ്രണയമില്ലാത്ത കവിത

മദോന്‍മത്തമായ പ്രജ്ഞയില്‍ പെരുമ്പറ നിലച്ചപ്പോള്‍
സഹജമായ സൌഹൃദത്തിന്റെ തണല്‍ വഴികളിലിരുന്നു
അവള്‍ ചോദിച്ചു
 " ഭ്രാന്ത് പിടിച്ച നിന്‍റെ കിനാചില്ലകളില്‍
കല്ലിവല്ലിയായി പടര്‍ന്നു കയറിയത് ഞാനായിരുന്നോ"?

  നിഷേധത്തിന്റെ ഫണം വിരിച്ച ചെറുമൂളല്‍ കേട്ട്
 കൂണ്‍പോലെ വിരിയുന്ന കരള്‍ പൂമൊട്ടുകള്‍ പോലും
 ഈര്‍ഷ്യയോട് മുഖം തിരിച്ചു.

       എന്നില്‍നിന്നര്‍ത്ഥബോധമില്ലാതെ    
      ചിതറിത്തെറിച്ച അക്ഷരകൂട്ടുകളില്‍ പറ്റിപിടിച്ച
      മനസിന്‍ സ്ഫടിക ചില്ലുകളെ വാരി പുണര്‍ന്നു
      പ്രണയിനി എന്നോട് മന്ത്രിച്ചു
     " കരിപിടിച്ച നിന്‍റെ പളുങ്ക് വാക്കുകളില്‍ ഞാന്‍ കണ്ട
       കണ്ണുകള്‍ ആരുടേതായിരുന്നു  "
   
      നേരിന്‍റെ കഴുത്തറുത്തു വാക്കുകള്‍ക്കു വിലങ്ങിട്ടപ്പോള്‍
      മനസ്സില്‍ വിരിവച്ചുപോയ മയില്‍‌പീലി കണ്ണുകള്‍
      വിതുമ്പികാണും ..

     നിലാവിലുറയുന്ന തുഷാരബിന്ദുകളിലും
     പോക്കുവെയില്‍ ചാമരം വീശുന്ന പഞ്ചാര
    മണലുള്ള കടലോരങ്ങളിലെ സിമന്റു ബഞ്ചുകളിലും
    ശീതികരിച്ച ശയ്യാഗൃഹങ്ങളില്‍ പൊഴിഞ്ഞ
    വിയര്‍പ്പുമണികളിലും
    പ്രണയം വഞ്ചനയുടെ മഴ പൊഴിക്കുമ്പോള്‍
    എന്‍റെ കല്പനാ മാധവങ്ങളില്‍ രതി പൂക്കള്‍
    ഉണര്‍ന്നിരിക്കുമ്പോള്‍  ... എന്‍ ജീവനേ...
    നീ ഇത് അറിയരുത്  .. കാരണം ..
   ഇത് പ്രണയമില്ലാത്തവന്റെ കവിതയാണ്...